ببینید | زمان جنگ مسئول اکیپ‌های اضطراری شدیم | هیچ عملیات لشکر عاشورا انجام نمی‌شد مگر آنکه ما بودیم

اوایل انقلاب که مسئول گزینش دانشگاه شدم هیچ استادی را اخراج نکردم

مسعود پزشکیان نامزد چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری عصر امروز (شنبه) در برنامه «صف اول» در رابطه با سوابق عملکردی و مسئولیت‌های دوران خدمت خود اظهار داشت: من مهرماه ۱۳۳۳ در مهاباد به دنیا آمدم و تا سیکل در مهاباد بودم. در ارومیه به هنرستان رفتم و دیپلم هنرستان گرفتم. خدمت رفتم و یکسال و نیم در زابل بودم. به مهاباد برگشتم و وارد دانشگاه پزشکی شدم و این دوره ده سال طول کشید تا به پایان برسد به دلیل اینکه انقلاب شد.

وی عنوان کرد: بعد وارد جبهه جنگ شدیم و در پشت صحنه‌ها و پشت جبهه حضور داشتم. بعد از جنگ، حدود سه سال از تحصیل بازماندم و مدیریت جهاد دانشگاهی را بر عهده داشتم. بعد از آن به تحصیل ادامه دادم. از همان ابتدا نگاهم و تصورم این بود که انقلاب کردیم تا محرومین به آسایش برسند. آزمون جراحی دادیم و قبول شدم و در جراحی عمومی نفر دوم امتحانات کتبی شدم.

این نامزد انتخابات ریاست جمهوری اضافه کرد: ازدواج کردم و همسر مرحومم نیز درس‌خوان و قابل اعتماد بودند. پس از آن فوق تخصص جراحی قلب گرفتم. همسرم در بیمارستان شریعتی فوق تخصص نازایی گرفت. در تصادفی همسرم و یکی از فرزندانم را از دست دادیم و از آن پس پدر و مادر فرزندانم بودم.

پزشکیان با اشاره به سمت‌هایی مانند وزیری، معاون وزیر، نماینده مجلس، گفت: ما اوایل انقلاب که مسئولیت گرفتیم هیچ شخصی را بیرون نکردیم زیرا خود را در جایگاه قاضی قرار نمی‌دادیم و تصمیم سیاسی نمی‌گرفتیم درحالی‌که انقلاب شده بود و قدرت داشتیم. هیچ‌گاه به استاد خود بی‌احترامی نمی‌کردیم. وظیفه داریم به آن‌هایی که پیشکسوت ما بودند احترام بگذاریم.

وی در رابطه با شاخص موفقیت خود برای حل مسائل مردم، گفت: ما انقلاب کردیم که به مردم خدمت کنیم. برای این کار تجربه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی را رصد می‌کردیم. برای ساختار، مدیریت و برنامه باید فکر می‌کردیم. امکانات کمی داشتیم و زبان و نگاه ما و مسئولین مشترک نبود. زیرساخت‌ها و منابع پاسخگو نبود. روستاهای ما خانه بهداشت خیلی کم داشت و تصمیم گرفتیم این کار را بسیجی تمام کنیم.

این نامزد انتخابات ریاست جمهوری تصریح کرد: سال ۷۵ جلسه‌ای با بسیج داشتیم و در نهایت ساخت ۶۳۰ خانه بهداشت را ۶ ماهه تمام کردیم و روی هر کدام نام یک شهید گذاشتیم و باور نمی‌کردند یک رئیس دانشگاه بچه‌های خود را بالای کوه ببرد و با هم کار کنند. ما عقیده داشتیم سیستم باید علمی مدیریت شود نه دِیمی. بعد از آن پیشنهاد معاونت وزیر داشتیم و بعد از وزارت بیمه همگانی را انجام دادیم.